Dit geneesmiddel valt onder de dure geneesmiddelen en is alleen
beschikbaar voor bijzondere indicaties en niet in elk ziekenhuis
Binnen de dermatologie zijn er de laatste jaren veel
dure geneesmiddelen
bijgekomen en ook het aantal indicaties is toegenomen. De bekostiging van
deze dure geneesmiddelen is ingewikkeld, en bijna elk jaar veranderen de
spelregels. In 2012 zijn de dure geneesmiddelen overgeheveld naar de
ziekenhuisbudgetten. Deze budgetten zijn echter daarna niet meer aangepast
aan de stijgende vraag. De consequentie daarvan is dat niet meer alle
patiënten die aanspraak denken te hebben op een bepaald duur geneesmiddel
dit ook kunnen krijgen. Het hangt sterk af van de financiële situatie van
een ziekenhuis en ook van de manier waarop intern gebudgetteerd wordt of een
afdeling voldoende budget heeft om een bepaald geneesmiddel te kunnen
voorschrijven.
Er zijn zorgverzekeraars die op basis van nacalculatie
de kosten van dure geneesmiddelen, verstrekt voor de correcte indicaties,
vergoeden aan het ziekenhuis. Maar er zijn ook zorgverzekeraars die dat niet
doen, en die een vast budget afspreken met het ziekenhuis, waaruit alles
betaald moet worden. Veel Academische ziekenhuizen werken bijvoorbeeld met
dat soort lumpsum budgettering. En dan is ook nog eens afgesproken dat het
budget niet meer mag stijgen, en sommige ziekenhuizen worden gekort. Vanwege
de landelijke bezuinigingsperikelen worden de Academische ziekenhuizen nu
geconfronteerd met een stijgend aantal 'economische verwijzingen' vanuit
perifere ziekenhuizen en ZBC's waarbij de verwijsvraag in feite neerkomt op
het verzoek om een duur geneesmiddel te verstrekken omdat de verwijzer daar
zelf geen budget meer voor heeft. Voorheen konden de Academische
ziekenhuizen deze patiënten met 'onrendabele diagnosen' (waarvan de kosten
voor het ziekenhuis vele malen hoger liggen dan de vergoeding volgens het
DBC/DOT systeem) accepteren, van oudsher is dat ook de taak van de
Academische ziekenhuizen. Maar vanaf 2015 worden de regels van de
marktwerking ook losgelaten op de Academische ziekenhuizen. Dit heeft
consequenties. In sommige ziekenhuizen zijn de budgetten voor dure
geneesmiddelen nu op afdelingsniveau vastgesteld en vervolgens bevroren. Dat
betekent dat er geen financiële ruimte meer is om nieuwe patiënten aan te
nemen, of om nieuwe geneesmiddelen voor nieuwe indicaties te gaan
verstrekken. Ook worden de criteria aangescherpt: niet meer alle patiënten
krijgen de nieuwe middelen, maar alleen de allerergste gevallen, of alleen
de patiënten die in het verzorgingsgebied van het ziekenhuis wonen (postcode
beleid).
Auteur(s):
dr. Jan R. Mekkes. Dermatoloog, Amsterdam UMC.