Dit geneesmiddel valt onder de dure geneesmiddelen en is alleen beschikbaar voor bijzondere indicaties en niet in elk ziekenhuis

Binnen de dermatologie zijn er de laatste jaren veel dure geneesmiddelen bijgekomen en ook het aantal indicaties is toegenomen. De bekostiging van deze dure geneesmiddelen is ingewikkeld, en bijna elk jaar veranderen de spelregels. In 2012 zijn de dure geneesmiddelen overgeheveld naar de ziekenhuisbudgetten. Deze budgetten zijn echter daarna niet meer aangepast aan de stijgende vraag. De consequentie daarvan is dat niet meer alle patiënten die aanspraak denken te hebben op een bepaald duur geneesmiddel dit ook kunnen krijgen. Het hangt sterk af van de financiële situatie van een ziekenhuis en ook van de manier waarop intern gebudgetteerd wordt of een afdeling voldoende budget heeft om een bepaald geneesmiddel te kunnen voorschrijven.

Er zijn zorgverzekeraars die op basis van nacalculatie de kosten van dure geneesmiddelen, verstrekt voor de correcte indicaties, vergoeden aan het ziekenhuis. Maar er zijn ook zorgverzekeraars die dat niet doen, en die een vast budget afspreken met het ziekenhuis, waaruit alles betaald moet worden. Veel Academische ziekenhuizen werken bijvoorbeeld met dat soort lumpsum budgettering. En dan is ook nog eens afgesproken dat het budget niet meer mag stijgen, en sommige ziekenhuizen worden gekort. Vanwege de landelijke bezuinigingsperikelen worden de Academische ziekenhuizen nu geconfronteerd met een stijgend aantal 'economische verwijzingen' vanuit perifere ziekenhuizen en ZBC's waarbij de verwijsvraag in feite neerkomt op het verzoek om een duur geneesmiddel te verstrekken omdat de verwijzer daar zelf geen budget meer voor heeft. Voorheen konden de Academische ziekenhuizen deze patiënten met 'onrendabele diagnosen' (waarvan de kosten voor het ziekenhuis vele malen hoger liggen dan de vergoeding volgens het DBC/DOT systeem) accepteren, van oudsher is dat ook de taak van de Academische ziekenhuizen. Maar vanaf 2015 worden de regels van de marktwerking ook losgelaten op de Academische ziekenhuizen. Dit heeft consequenties. In sommige ziekenhuizen zijn de budgetten voor dure geneesmiddelen nu op afdelingsniveau vastgesteld en vervolgens bevroren. Dat betekent dat er geen financiële ruimte meer is om nieuwe patiënten aan te nemen, of om nieuwe geneesmiddelen voor nieuwe indicaties te gaan verstrekken. Ook worden de criteria aangescherpt: niet meer alle patiënten krijgen de nieuwe middelen, maar alleen de allerergste gevallen, of alleen de patiënten die in het verzorgingsgebied van het ziekenhuis wonen (postcode beleid).


Auteur(s):
dr. Jan R. Mekkes. Dermatoloog, Amsterdam UMC.